علت اختلالات خوردن بیش از یک عامل است. افکار، باورها و تصورات فرد درباره میزان اهمیت وزن و اندام، می تواند ریشه این اختلالات باشد. در بروز هر نوع اختلال خوردن، عوامل ژنتیکی نیز دخالت دارند. عوامل ژنتیکی ممکن است آسیب های جسمانی و روانی خود را به شکل های مختلف ایجاد کنند. در مورد آسیب های جسمانی، عامل ژنتیکی در برخی موارد به عنوان عامل زمینه ساز عمل میکند؛ مثل استعداد چاقی در برخی موارد نیز به صورت عامل بالفعل عمل می کند، مثل بلوغ زودرس . در مورد آسیب های روانی، عامل ژنتیکی ممکن است به شکل ویژگی های شخصیتی مثل کمال گرایی و تکانشگری آشکار شود. به این ترتیب رشته ای از متغیرها، که خانوادگی، جسمانی و شخصیتی اند، در مراحل بعدی منجر به ارزش گذاری بیش از حد درباره اهمیت وزن یا خودداری از خوردن غذا می شوند که هر دوی آنها نیز ممکن است به شکل گیری رفتارهای خاص در خوردن منجر شود. بطور کلی، گرفتن رژیم های غذایی، مشخصه اولیه در هر دو نوع بیماری بیش اشتهایی روانی محسوب می شود. هر دو این وضعیت ها و ارتباط آنها با مشغله ذهنی درباره کنترل، هستند.